Γράφει
η Εύα Τσέδου
Ήρθε η μεταπολίτευση και έφερε έναν αέρα
αισιοδοξίας και δημιουργίας στον Έλληνα. Επιτέλους είχε αφήσει πίσω του όλα τα
δεινά και ατένιζε καθαρό ορίζοντα μπροστά του. Μέσα στην χαρά του , ήταν
έτοιμος να συγχωρήσει για να φτιάξει μια νέα ζωή και να εμπιστευτεί για να
εξελιχθεί.
Ο Έλληνας του '70 είχε πολύ συγκεκριμένα
όνειρα. Ένα πιάτο φαγητό, ζέστη, ρούχα καθαρά και σιδερωμένα, σχολεία για τα
παιδιά του (να αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο ,μπας και γλυτώσουν από τη
φτώχεια), ένα κεραμίδι στο κεφάλι του και στα πιο τρελά του όνειρα μια ρόδα.
Πάσχιζε για το μεροκάματο. Έτρωγε με τους
δικούς του κάθε Κυριακή , γιορτή και σχόλη, χόρευε και τραγουδούσε σε κάθε
ευκαιρία, έπινε ούζο και ρετσίνα, χαιρόταν τον ήλιο και την θάλασσα όποτε
μπορούσε, ντρεπόταν να πει τα χάλια του, πίστευε στους θεσμούς, είχε όραμα ότι
με την δουλειά και την οικονομία φτιάχνεις περιουσία, αποταμίευε για τις
δύσκολες ώρες, δεν ντρεπόταν την δουλειά και καλυπτόταν συναισθηματικά από τις
διαπροσωπικές του σχέσεις.
Ο Έλληνας του 2000 είχε πολύ συγκεκριμένα
όνειρα. Πολλά λεφτά, brands, φαγητό σε ακριβά εστιατόρια , ουίσκι,
σαμπάνια και κοκτέιλ, μεζονέτα και εξοχικό, δουλειά στελέχους ( ασχέτως
προσόντων, άλλωστε για αυτό υπάρχει το δημόσιο ), διακοπές σε θέρετρα, διθέσιο
ξεσκέπαστο, λαμογιά, συνεχής γκρίνια, καμία πίστη σε θεσμούς, κάλυψη με δανεικά
, συναισθηματική κάλυψη με shopping therapy , ταξίδια στο εξωτερικό και προβολή της
τέλειας εικόνας.
Το παράδοξο είναι ότι αυτή η αλλαγή ήταν
απροσδόκητη μεν απολύτως συμβατή δε.
Το παράδοξο είναι ότι με αυτή την αλλαγή ο
Έλληνας έγινε λιγότερο Έλληνας.
Το παράδοξο είναι ότι ο Έλληνας του '70
ήταν πιο ευτυχισμένος από τον Έλληνα του 2000.
Το παράδοξο δεν είναι που τα όνειρα έγιναν
εφιάλτες ,αλλά που εμείς γίναμε δέσμιοι τους.
