Τώρα που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάντο εσύ για σένα

Γράφει η Εύα Τσέδου

Και τώρα που ανήκεις στους χαμένους τι γίνεται; Δεν εξετάζουμε σε ποια κατηγορία χαμένων ανήκεις, ούτε αν οδηγήθηκες εκεί από δική σου υπαιτιότητα ή άλλων, απλά είσαι με τους χαμένους, τι γίνεται;

Στην αρχή το αρνείσαι, μετά νιώθεις θυμό και μίσος δικαίως ή αδίκως, μετά αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνει αυτό σε σένα, γιατί τόση ατυχία και τέλος έρχεται η ώρα του σχηματισμού αντίδρασης ή της πλήρους παραίτησης.

Στην περίπτωση της πλήρους παραίτησης το αποτέλεσμα είναι οριστικό και μη αναστρέψιμο. Αφού δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να σηκωθείς, θα μείνεις εκεί πεσμένος για πάντα , μέχρι το οριστικό τέλος τον θάνατο.

Στην περίπτωση του σχηματισμού αντίδρασης, συνήθως βασίζεσαι σε εξωτερική βοήθεια που σου προσφέρεται με κίνητρο την αγάπη ή το συμφέρον, οπότε τα αποτελέσματα εξαρτώνται και από όσους εμπλέκονται σε αυτήν.

Στην περίπτωση όμως που χρειάζεσαι βοήθεια και δεν έρχεται από πουθενά ή απλά δεν είναι ορατή, τότε τα ενδεχόμενα είναι δύο: ή οδηγείσαι σε πλήρη παραίτηση ή ξεκινάς απλά μόνος σου.

Το ξέρω η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση σου είναι στα πατώματα. Οτιδήποτε προσπαθείς να κάνεις μοιάζει ακατόρθωτο και το δικό σου παρελθόν είναι δισαβαντάζ. Υπάρχει κάτι όμως εκεί που λέει προχώρα.

Και ξεκινάς και προχωράς και αντί να ψάχνεσαι για έξωθεν βοήθεια, ενεργοποιείς τις δικές σου δυνάμεις, τις άγνωστες αυτές δυνάμεις που σου λένε προχώρα.

Και όσο προχωράς , και όσο συγκεκριμενοποιείς ένα στόχο, τόσο βρίσκονται οι βοηθοί και οι σύμμαχοι, τόσο βρίσκονται οι τρόποι υλοποίησης του, τόσο ανοίγουν οι ορίζοντες σου, τόσο πιο εύκολο είναι να μοιραστείς ή να ζητήσεις και να εμπιστευτείς ξανά τον εαυτό σου.

Το μόνο οριστικό τέλος είναι ο θάνατος. Άρα κάθε άλλου είδους τέλος είναι ευκαιρία για μια νέα και ενδεχομένως απρόβλεπτη και απροσδόκητη αρχή. Οπότε κάνε ότι μπορείς για σένα. ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΝΤΟ ΕΣΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.