Γράφει η Εύα Τσέδου
Κάποτε μου είχαν δώσει μια
συμβουλή: «Οι άνθρωποι πρέπει να καθορίζουν τη ζωή τους από τα θέλω τους και
όχι από τις ανάγκες τους». Πολύ σημαντική συμβουλή αλλά σε πολλά επίπεδα
ανεφάρμοστη.
Υπάρχουν πολλών ειδών
ανάγκες, βιολογικές, κοινωνικές, συναισθηματικές, οικονομικές και σίγουρα
κάποιες πλασματικές ή τεχνηέντως δημιουργούμενες.
Είναι
οι ανάγκες που καθορίζουν πολλά από τα επίπεδα της ζωής μας.
Η τροφή, το νερό,
το καθαρό περιβάλλον, η σωστή θερμοκρασία του περιβάλλοντος που ζούμε είναι
βιολογικές μας ανάγκες και απαιτείται να είναι απόλυτα ικανοποιήσημες.
Η ασφάλεια, η σταθερότητα, το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία και η εκπλήρωση των οικονομικών μας υποχρεώσεων είναι κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες.
Η κοινωνική ένταξη σε ομάδες και οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι
συναισθηματικές ανάγκες.
Η καλλιέργεια του νου και της ψυχής είναι διανοητικές
και πνευματικές ανάγκες και τέλος η επίτευξη στόχων και η προσωπική
αυτοεκτίμηση αποτελούν ανάγκες που δημιουργούνται όταν έχουν εκπληρωθεί όλες οι
προηγούμενες.
Η
μη ικανοποίηση βασικών αναγκών αλλά και η δημιουργία πρόσθετων - πλασματικών αλλάζει τη δομή μιας κοινωνίας.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης αναγκών είναι η
άνοδος του Τσάβες στην πρωθυπουργία της Βενεζουέλας, εφόσον υποσχέθηκε και
εκπλήρωσε κάποιες από τις βασικές ανάγκες του λαού, αλλά και η εξάπλωση
της πορνείας και της εγκληματικότητας στις χώρες του πρώην υπαρκτού
σοσιαλισμού, ως απόρροια της φτώχειας.
Η μη ικανοποίηση των αναγκών
οδηγεί σε διεξόδους απελπισίας, δημιουργώντας συναισθήματα φόβου, θυμού και
οργής.
Η κοινωνική δομή καταλύεται και οι κοινωνίες από οργανωμένες δομές που διέπονται
από κανόνες μετατρέπονται σε ζούγκλα και τότε είναι που αλλάζει η ιστορία.
Κανένας δεν γνωρίζει το αποτέλεσμα της μη ικανοποίησης των βασικών
αναγκών ενός λαού.
Όταν
μάλιστα έναν λαό τον περνάς βίαια από μια κατάσταση ευμάρειας και δημιουργίας
σε μια κατάσταση ένδειας και φτώχειας, όταν τον έχεις απογυμνώσει πνευματικά,
ηθικά και πολιτισμικά, όταν έχεις γελοιοποιήσει όλους τους θεσμούς και όλα τα
ιερά και τα όσια του, τότε πραγματικά δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει.
Η
φαινομενική αδιαφορία μπορεί απλά να λειτουργεί σαν συσσωρευμένη οργή, η
έλλειψη αντιδράσεων σαν χρόνος προσαρμογής και η απάθεια σαν χρόνος
απομυθοποίησης των πάντων.
Επειδή
η ιστορία γράφεται από μόνη της και καθορίζεται από τις ανάγκες κάθε εποχής, οι
ανάγκες που δημιουργεί η παρούσα κρίση, είναι βέβαιο πως τώρα δειλά - δειλά
άρχισαν να γράφουν τη δική τους ιστορία που κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι.
