Λαμόγια, τα βλέπεις και τα ακούς όπου σταθείς και όπου βρεθείς.
Ίσως να μην μπορεί να μας σώσει τίποτα και κανένας.
Θεέ μου αν μας βλέπεις βοήθησε μας, διότι μόνο εσύ μπορείς πια.
Ίσως τελικά να μας αρέσει αυτό που ζούμε.
Άξια της τύχης μου, διότι δεν αντιδρώ.
Γράφω τα παραπάνω γιατί σήμερα έγινα έξαλλη ακούγοντας γνωστό
δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο να λέει ότι σε συζήτηση που έκανε με φίλους του, στο
Λαύριο, δηλαδή απέναντι από τη Μακρόνησο…
Άστοχο σχόλιο, αλλά ο δημοσιογράφος, μάλλον το ανέφερε για
να δείξει την αριστεροσύνη του…
Στη συνέχεια διάβασα ότι γνωστός δημοσιογράφος εκδιώχτηκε
από το κανάλι στο οποίο εμφανιζόταν, διότι ενόχλησε τους Γερμανούς (δηλαδή για
να καταλάβω τους Γερμανούς δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι τους βρίζει ένας ολόκληρος
πλανήτης αλλά ένας δημοσιογράφος από την ψωροκώσταινα με τηλεθέαση μάλιστα στα όρια
του στατιστικού λάθους) σκέφτηκα έστω και πολύ, παρά πολύ αργά πόσο ηλιθία μπορεί
να είμαι που σπατάλησα τόσα χρόνια από την ζωή μου για να τους ακούω και να
τους βλέπω, αυτούς που είναι πάντα βολεμένοι και πάντα αντιδραστικοί, εξαργυρώνοντας
όμως πολύ ακριβά την αντίδραση τους και το χειρότερο πληρώνοντας την πάντα εγώ.
Οπότε, συνεχίζοντας το παραλήρημα μου σκέπτομαι, ωραία, εσύ γιατί
δεν πηγαίνεις μ’ αυτούς που αντιδρούν;
Μα ποιοι αντιδρούν πραγματικά χωρίς προσωπικό όφελος αλλά
για το καλό όλων μας;
Διότι κοιτάζοντας και δεξιά και αριστερά βλέπω πως όσοι αντέδρασαν,
βολεύτηκαν πχ βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ή της
ΝΔ που διαφώνησε με το μνημόνιο έφυγε και όχι δεν πήγε στο σπίτι του και στη δουλειά
του αλλά σε κάποιο άλλο κόμμα, δημοσιογράφος που τόλμησε και είπε την γνώμη του
δημόσια όχι και τίποτα σπουδαία πράγματα
αλλά απλά ήταν για λίγο εκτός γραμμής, πήγε σε άλλο κανάλι ή ραδιοφωνικό σταθμό
με καλύτερη θέση.
Εγώ όμως δεν θέλω να βολευτώ θέλω τα αυτονόητα μια δουλειά
και μια αξιοπρεπή ζωή.
Δεν θέλω να ντρέπομαι για ότι έχω ψηφίσει μέχρι τώρα (αυτό
βεβαία το θεωρώ απίθανο να συμβεί ), θέλω να βλέπω στα μάτια τη νέα γενιά και
να μην ντρέπομαι διότι με την αντίδραση μου ή την μη, τους έχω καταστρέψει τη
ζωή.
Θέλω να είμαι περήφανη για την χώρα που γεννήθηκα, να μπορώ
να λέω ότι έχει τους καλύτερους και τους εξυπνότερους ανθρώπους, έξυπνους όμως
όχι πονηρούς και σίγουρα όχι τα χαϊβάνια που είμαστε τώρα.
Θα ήθελα επίσης
κάποιον για να πιστέψω, να τον πιστέψω και να τον ακολουθήσω και ας κάνω και
λάθος, αρκεί η επιλογή να είναι δική μου και να μην μου την έχουν βάλει στο
κεφάλι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί, τελικά αυτό που θέλω μάλλον είναι να
μ' αφήσουν να σκέφτομαι και να βγάζω μόνη, τα συμπεράσματα μου και ας είναι και λάθος. Θα
είναι όμως δικά μου.
Ζητάω τόσα πολλά;
